Abdullah Emre Aladağ

“Birinci Bahis: Keder ve Ölüm Cengi”

Yedi kudretli tanrı, yedi renge büründü,
Hepsi de bir olunca, ak bir ışık göründü.

Işıktan var olunca, tüm kâinat eseri,
Yedi tanrı kutladı, bu mucizevî yeri.

Tanrılardan Keder, kıskanınca Neşe’yi,
Ateşe verdi hasedi, bin dallı o meşeyi.

Ölüm geldi çattı, güzel yeşil Yaşam’a,
O anda canlılar gömüldü karanlığa.

Kâinat ötesinden bir uhrevi ses geldi,
Koyu gama bulanmış bütün varlık dinledi.

Beyazdan da beyaz bir süvari belirdi,
Akça pakça atıyla zulme karşı dikildi.

Mor pelerini kuşanıp Ölüm, haykırdı ona:
“Çekilmezsen yolumdan, saldıracağım sana!”

Süvari çekiverdi, koca nurdan kılıcını,
Alıverdi bir hamlede Tanrı Ölüm’ün başını.

Keder kalkıp kükredi lacivert gür sesiyle:
“Ölümün olacaktır, hüznün gölgesiyle!”

Binlerce küre kaynayıp da çarpıştı,
Yıldızlar parlamada birbiriyle yarıştı.

Ak ışık can buldu, boşluğun bin bir gözünde,
Ay ışığı parladı, bembeyaz sinesinde.

Tanrı Ölüm kaptı yerden, mor taçlı kellesini,
Koynundan ayırmadı, dehşetin nesnesini.

Mor taçlı tanrı dirilince birdenbire,
Dehşetin orduları saldırdı her bir yere. 

“Sardı dehşetim artık, yaşayan her bir canı,
Mor Ölüm’ün olmayacak, hiçbir ölüm anı!”

Kızıl Aşk dikiliverdi Ak Süvari yanında,
Umut verdi kâinata bu debdebe anında.

Turuncu Tanrı, inadına güldü tüm neşesiyle,
Uzayın boşlukları doldu gülüş sesiyle.

Yeşil Yaşam can verdi, dehşetle korkanlara
Bin yıllık bahar geldi, karanlık diyarlara.

Gök Ata, yıldızlardan zırhıyla çıkıverdi,
Gümüş renkli Ay’ı kalkanı ediverdi.

Sonsuzluk kadar uzun bir karmaşa tutuştu,
Yedi renk pervasızca birbiriyle vuruştu.

Tanrıların hiddetiyle sallandı yedi âlem,
Kırk yıl süren bu cengi, yazamadı hiçbir kalem.

Yedi renk bir oldu sonsuz zamanlar boyu,
Hareleri kapladı,  tüm evreni açık-koyu.

Ne varsa yedi âlemde hepsi beyaza büründü,
Göze gelen her şey Süvari gibi göründü.

Tanrılar bıraktı o an, muharebe etmeyi,
Huşu ile izlediler, bu garaip şenliği.

Sonsuzluğun sonunda kavradılar hikmetini,
Ak Süvari’yi tanıdılar, âlemler yiğidini.

Yedi âlemde insanlardan, odur diyarlar hâkimi,
Ak inciden tahtında, yönetir cümle kavmi.
 
Tanrı Ölüm dehşetini çekti yaşayanlardan,
“Sensin demek halifemiz, diyarlar arasından.”

Süvari sustu yine, bir kelime etmedi,
Akça pakça atına atlayıp gidiverdi.

Bir daha olmadı, Yüce Yediler arasında,
Ne kötü bir didişme, ne de uğursuz bir kavga.