Miraç Mert Kara

Bu oda, 
unutulmuş bir kalbin içi gibi. 
Sessizlik, duvarlardan sarkıyor, 
tavan çatlamış dualarla dolu. 
Karanlık, sanki biri gelmeyecekmiş gibi oturuyor. 
Ve pencere — 
tek bir göz gibi bakıyor dışarı. 
Yaralı bir göz. 
Kırık. 

Ay… 
ne bir gece lambası, 
ne de bir yol haritası bu sefer. 
Sadece orada. 
Sessiz bir tanık gibi. 
Her şey olup bittikten sonra kalan tek şey gibi.
 
Biri bu camı kırmış olmalı, 
belki içerideki karanlığa bir ışık sokmak için. 
Belki de dışarıdaki huzuru parçalayıp 
içeriye biraz acı katmak için. 
Hangisi olduğunu bilmiyorum. 
Ama bir şeyler kırıldı — 
ve artık hiçbir şey aynı değil. 

İçerideyim. 
Ama dışarıyı görüyorum. 
Kırığın içinden.