İzzettin Maden

Uykuda dertten uzak bir hayâle vardım ben,
Kederden usanmada gönlüm, karar aradım ben.

Firâkın odlarına yanar da yanar gönül,
Ateşle söndürülür mü, suya sarıldım ben?

Bir ömür geçip gitti, hazânla kışa döndü,
Ne yaz, ne bahar kalır, rüzgâra kaldım ben.

Geceler ayaz olur, yıldızlar öksüz akar,
Bir sabah doğar mısın, ümîde daldım ben.
Ayrılığın sinesin delik deşik eyledi,
Her yara sızılarla yeni başa sardım ben.

Hicrânın ince telin kemân gibi çaldıkça,
Gözlerim yaşla dolar, sükûta saldım ben.

Bir gün ola ki dönüp gülümseyesin yine,
Hayâle sarılırım, hayâlle kandım ben.

Ey felek, nedir bu cefâ, nedir bu ağır yükün?
Ben kulum, seninle mi bahane aradım ben?

Uykuda gördüğüm ân cihânı gülistân,
Uyandım, dağıldı hep; hayâl mi kurdum ben?