Abdullah Emre Aladağ

I

İlkbahar…
Jilet yağıyor yeryüzünden
Canı kanıyor yaşayan her şeyin
Bitiveriyor gökten kanlı kavaklar
Ayrılıklar başlıyor, ölüm takıyor
Kara balçıktan tacını
Zincire, bu mevsimde
Vuruluyor peri kızları
Kararıyor aydınlığı ıssız viranelerin
Ve kimsesiz şehirlerin…

II

Yaz…
Buzdan bir cehennemdir burada
En karanlık zamanlar yaşanır
Tersi düz bu diyarda
Prensesler ilan edilir
Birer köle olarak
Esaretse namustur
Her prangadan duyarak
Kanlı denizlerde yüzer
Batık ve yırtık yelkenler
Mavi gam dalgalanır
Güneş solunca dikilir
Gökte kara dikenler…

III

Sonbahar…
Kan kesiliyor gök kubbesi
Felaketle övünen dünyanın
Uçuveriyor diri yaprakları
Çamurlu toprağın yalnızlığına
Zakkumlu bir sevda
Filiz veriyorsa
Bu bakırımsı ufukta
Maviliği zehre boğuyor
Buluttan kaçan her damla
Çünkü unutkan yer hazırdır
Kusmaya tüm hatıraları
Devşirerek ölümden yaşamı…

IV

Kış…
Mecal bırakmıyor
Cümle kurmaya insanda
Küllerinden var oluyor
Her vatandaş burada
Çünkü cehennemî bir cennet
Mümkün olandır ancak
Öyleyse yanalım
İki öpüş
Tek ayrılış arasında
Söz bitti
Ben de yandım
Kül oldum
Ancak
Geri dönebilir miyim?