F. Ali Ahu

(Ya da: “Biraz sigara, biraz jazz, bolca varoluş kriziyle ödüller senin”)

1. Ana karakterin depresif olmalı.
Yüzü hiç gülmesin, gözleri hep uzaklara baksın. Neden mutsuz olduğunu kimse bilmesin — kendisi de dahil. Ne kadar anlaşılmazsa, o kadar “derin” görünür.

2. Aşk hikâyesini saplantıya çevir.
Adam kadına âşık olmasın; kadının ruhunu kemirsin, gerekirse evinin önünde beklesin. Bu, “tutku” değilse bile “festival jürisi için sanat”tır.

3. Anadolu kırsalını unutma.
5 dakika boyunca boş tarlalar, rüzgarda sallanan otlar, uzaklarda yürüyen biri… İzleyici sıkılırsa bile sorun yok; sıkıntı zaten “atmosfer” demektir.

4. Fransız şiirleri serpiştir.
Rimbaud, Verlaine, Aragon… Biri şiir okumasa bile kitabı elinde taşısın. Fransızca bilmesen de olur, önemli olan “entelektüel durmak.”

5. Yürüyüş sahnesi şart.
Karakter yürüsün. Sonsuza kadar yürüsün. Asfalt, çamur, sazlık — hiç fark etmez. Önemli olan, bir yere varmaması.

6. Fransız New Wave araç fetişi.
Bir Renault 12 bul, arkasına kamera koy, sigara dumanı camdan süzülsün. Karakter bir şey söylemesin, müzik konuşsun.

7. Alkol, sigara ve suçlama üçlemesi.
Erkek karakter kadını kaybetmiş olsun, ama sorun hep kadında olsun. Çünkü toksik erkeklik, “artistik yalnızlık” kılığında daha şiirsel görünür.

8. Müzik: Caz, klasik ya da 60’lar rock.
Filmin %80’i sessizlik, kalan %20’si Miles Davis’le “ruhsal çözülme.” Telif derdi yok, çünkü ruhun özgür!

9. İngilizce ve havalı bir isim koy.
“Karanlık”, “yol”, “rüya” ya da “sessizlik” kelimelerinden biri geçsin. Mesela Silent Roads ya da Dust of Melancholy. Alt yazı bile olmasa olur.

10. Ölüm her yerde.
Bir kuş ölür, bir kedi ölür, karakter zaten ölüdür. Ama asla doğrudan söyleme — “ölüm hissi” yaşatsın. Zaten izleyen herkes ölmüş olacak, içeriden.

İşte sonunda sen de Altın Zartzurt ödülüne sahipsin. Oturup birer kadeh kırmızı şarap ile bunu kutlayalım!