Elnur Kibar

Dışarısı soğuk, düşüncelerden puslanmış. 
Ellerimde yeknesak hülyalarım paslanmış.
O masum besteleri kim kaçırdı plaklardan?
Korkunç ezgiler yükselir şimdi sokaklardan. 

Öyle bir çıkmazı vardır ki şu yüreklerin
Yâri için en güzellerini seçerken çiçeklerin. 
Bir gün gelir de makberine bırakırken tek tek;
İyiler tez göçermiş, acıyla gösterir felek.

Matemin en net hâli gözlerdeki yaşlar,
Sırasını bekliyor ardından gelen kışlar.
Koskoca dünyayı sarsa da sahtekârlık
Kaçışı yok, inanın tüm şehirler mezarlık.


Ekseriyetin yâreni sanki habasetin yolu,
Bugün de bir kavgadayız yangınlarla dolu.
Silahlar, bıçaklar, yasaklar ve dahası...
Çocuklar saklanın, geliyor caninin palası!

(Dur be “insan”, ne olur dur artık!)
Toprak kibre değil tevazuya hasrettir!
“Siz”deki bu karalık ona ancak külfettir. 
Söylemeli, bunca hırsın nedir anlamı?
Bu vaziyet ki yalnızca sevgisizlik dramı. 

Oysa ne “krallar” buluşmuş vaktinde kefenle,
Artık bir önemi kalmamış solgun bedenle.
O anda ne gururu kalmış ne de saltanatı;
Bir varmış bir yokmuş, anlamış nakaratı.