Abdullah Emre Aladağ

Ah, bir yirmi birinci yüzyıl!
Nasıl da unutuyor insan
Bir şiire nasıl başlandığını.
Kûn eylediği geceler…
Merdivenlerin ucuna tırmanıyorsam
Asra zimmetli ruhuma inancımdan
Kanatlandır iple bağlanmış günceleri
Alzheimer bir ömrün biçkisine karşı
Ah, aşkım!
Var olmayanım!
Bana bin Atlas gücünde sarılsan
Yaratılmamış kollarınla
Devletleşiriz seninle, çamurlu köy yollarında
Darp edelim, kaderin tinlerce tahakkümüne
Bana ne, mekanize tik taklarından şehrin!
Ölümlü şu sevdamız, tartılır mı kantarla?
Sıyırıp geçerek hayatlıyor bu dünya,
Tam isabet öpersen çiçeklenir gökyüzüm.
Öyleyse öp beni vakumdan dudaklarınla
Öp ki, ben de yok olayım seninle…