Lül

Varlığım tek bir cümlede hakikat buldu
Bilirsin sen
Beni affet.

Sen beni severken çiçekler daha renkliydi
Saçlarım daha kızıldı ateşten
Bak, kıpkırmızı
Ne hoş.

Yürüdüğümüz yollarda saçlarım dalgalanırdı yükselen bir alev gibi
Elimi tutardın
Karanlığına bağışladığım sağ elimi tutardın
Ah, şimdi!
Yalnızlık, pespaye perdesini çekti üstüne.

İşte -şimdi de-
Ellerim, sevgilim;
Bir gülü koparmaya uzanır tan kızıllığında