Fedâî

Koynuma kıvrılınca gözlerin mahmur düştü

Nabzını dinledikçe aklıma tambur düştü



Kanunum hırpalandı, keman yayını söktü

Sazendenin elinden mızrap ve santur düştü



Gönül kasırlarında öyle inledin ki sen

Bî-sütun zirvesinden Ferhad'ın kambur düştü



Kapkaranlık gecede ışık doldu odama

Gözyaşımın şavkına gözlerinden nur düştü



Pamuktan zarif tenin yaktı göğüs ucumu

Yandı tüm günahlarım, işlenen kusur düştü



Dudakların dağladı lügatta ki yarayı

Örtüldü utançlarım, sözümden fütur düştü



Kalbime yazacaktım verdiğin her buseyi

Saymaya başladıkça, sayı ve küsur düştü



Söz ehliyim, şeydayım, gencim, delikanlıyım

Ayrılık vadisinde kahroldum, gurur düştü



Ahlakı unuttum ya, edebi şaşırdım ya

Yirmi yılın mirası, bildiğim düstur düştü



Emrini almak için, tırmandım günler boyu

Tanrı seni kıskandı, ben düştüm ve Tûr düştü



Vuslatın hisarını yıktı depresyonlarım

Bir goncacık gül için laleden huzur düştü



Akıl seninle canlı, mantık seninle vardı

Şairinin beyninde kaynayan şuur düştü



Gözlerinden başka bir nimeti istemedim

Oruca niyetlendim gel gör ki sahur düştü



Uğrunda yalvarmayı kendime şiar ettim

Dur sözüme binaen nefsine hep vur düştü



Öfkelenmek istedim, küsüp gitmek istedim

Çaresizlik öyle ki fedain mazur düştü