Abdulvehab Boyraz

Bir şekilde olmazdı işte. Öyle dağların parıltılı sütunlarından bir karganın gelip brokoliye benzeyen dışkısını uğraşının üzerine orta-sert şiddette bırakmasına çok da gerek yoktu yani. Sadece ilerlemiyordu, ilerlemezdi süreç – i süreç, devirler akmaktan saniye geri durmazken. Zümrüdüanka görme umudu da an geçtikçe azalıyordu ve saniyeden yıllara içine dönük kuşların sayısı uçmaksızın artıyordu.”Bir şeylerin sürmesine şimdilik o kadar da takılmayabiliyorum” diye ince hırıltılı nefes verdi. “Benim isteğimle bitecek, bitirilecek, belki tamamlanacak birşeyler olacak mı ?” Şuanlar sadece bunu merak etmesine izin veriyordu”

Paylaşmak… Bir kerte gözyaşını ya da asalet umursamaz bir kahkahayı paylaşmadan göstermek de göstermek…Bunun sonunun nereye gideceği önemli değildi pek. Bastırılması gereken tiz çığlıklar attıran bir tarafı vardı bunun da, yine de gideceği yere  gitsindi. Ama kaleminin yarı kırık ucunun tükenip kırıldığı  her anda, bu  kandırır tören, bir yığın kürdanı gözaltından boğazına batırır gibi oluyordu.