Elnur Kibar

Burada kuşlar sensiz uçamıyorlar Nilgün,
Eski neşeleri kalmadı gözlerinde.
Hangi birine baksam yüreklerinde hüzün,
Seni arıyorlar durmadan yeryüzünde.

“…Ölünceye kadar iyi bakınız…” demiştin,
Kimsesiz kaldılar o günden beri kuşların.
Bir yaralı kuştun sen de, apansız gittin;
Renkler soldu o gün, göçüp gitti kuşların.

O kuşları koyacaktık yollarına beraber,
Şimdi yalnız mezarına konabiliyorlar çaresiz.
Pencereme konuyorlar sonra; özlemle derbeder…
Yaşamayı istemiyorlar sensiz, sevgisiz.
…
Güzelliğinle saklanan bir gamzeydi hastalık,
Gülümseterek bitirdi zihninin kuyularını.
 Dünyayla yaralı kalbindeki derin yalnızlık,
Hissettirdi sana “en yakın yabancı”larını.

Sesini duymuyorlar, aldırış etmiyorlardı;
Bu bekleme salonu olan döngü içinde.
Çocukluk kendini o saf akışa bırakamadı,
Yiten tam olarak buydu özümüzde.

Eylemlerin tadı yok, ruhlar bitkin.
Ne açan bir gül, ne de yeni bir gün…
Sen onları bize emanet ettin lakin…
Kuşlar da seninle intihar etti Nilgün!