Yılmaz Tümer

Hayat tablolardan ve çerçevelerden ibaretti,
Tabloya sevgiyle baktım,
Canlandı karşılığını nefretiyle körükledi,
O Kıvılcımı kendime harladım,
Buğulu gözlerle bana baktı.

Kor Alevime su serptim,
Sergimiz yanan oklarla kaplandı.
Etrafımızdaki tablolar dirildi ,
Bize dolu gözlerle baktı.

Fırça darbeleri şık ve özenle atılmıştı.
Boyalarında ise sevgi, nefret, üzüntü, dostluk ve samimiyet vardı;
Darbeler sert ve keskindi.

Yıpranmış çerçevemi değiştirdim;
Mutlu olmuştu güle oynaya. 
Hayal alemine dalmıştım onunla, 
Meğerse gerçekler saklanmış hayatın kara kaplı defterine.

Tabloyu yırttım attım; Sergi sonsuz karanlığa büründü. 
Kendimde olan huzuru ve sevgiyi buldum; 
Gerçeğimi, saygımı ve güvenimi aldım.

Ağacın kökünün toprağa sarıldığı gibi
sarıldım karakterime ve duygularma. 
Yendim gerçekliği, değişimi ve olan biteni; 
Tek bir şey kalmıştı: o da değişmemek.