Furkan Selim Türkkal

Çağımıza yapışan fason sevgiler
Kırıntılarıyla devran döner
Köşeleri yırtıldığında
Bir feryat duyulur

Lüks çığlıklar geçiyor üzerimden
Elinize verilen tüm ipler
Yaşam sevincinin habercisidir

Çarpık çurpuk romantikler
Sorulduğunda bana
İşaret ediyorum akasya ağaçlarını
Ve sedân gökyüzünde şimşeklerle 
İşaretlenmiştir

Dertler eskir şu zamanımda
Yeni olan yenileyecek bizleri
Beyazlar karalandığında

İnançlara tüm maşallahlar geçecek mi? 
Sendelenmiş yürekler kördüğüm ışıklarda
Ayaklarımızın birleştiği yerde cam kırıkları
Korunmuş olan ilelebet korunacaktır

Eskilerde ellerde çiçekler vardı
Yapaylık sardı dört bir yanımızı
Yeni yetme çocuklara satacak çok hayalimiz var
Bariyerleri kaldıralım çarpılacaklar çarpılmasın

Düşler yakamızdan düşmeli
Ya da en azından azaltılmalı renkleri
Savaşlar kanla mı başlar kanla mı biter? 
Kan ortası hediyelikler sembolümüz olmalı

Büyücü rüyasında kendine büyü yapıyor
Büyücünün büyüsü sözlerime sekmiş

Sevdamız çağa bir başkaldırıdır
Şimdi soruyorum size
Fason sevgiler de bir gün biter mi?